Mijn eerste week in Kenia

Dag lieve mede mizungu's! (uitleg mizungu komt later!)

Hier mijn tweede bericht uit het verre Kenia van de afgelopen week.
Op onze eerste avond was er een feestje op de rooftopbar van ons hotel, ik heb daar met Marte een lokaal biertje gedronken ‘Lite’ het was niet zo lekker….. Terwijl wij met ons biertje bezig waren en ondertussen onze sociale contacten in Nederland aan het onderhouden waren kwam de manager aangelopen met nog 2 biertjes.. ze praatte tegen ons maar je kon niet alles verstaan doordat de muziek hard stond. Wat wij uit het verhaal begrepen was dat de biertjes voor ons waren en of ze, ze mocht open maken. Nadat ze de flesjes open gemaakt had liep ze terug naar de bar waar 2 mannen zaten…. Je voelt hem al aankomen waarschijnlijk, maar de biertjes kwamen van hun! Dus daar zaten we met allebei 1,5 biertje. Toen er ongeveer 20 minuten verstreken was kwam het barmeisje met nog 2 biertjes!! Ook van die mannen!! En we waren nog steeds niet klaar met ons eerste biertje.. dus toen hadden we er 2 en een beetje.. Het positieve was dat de mannen aan de bar bleven zitten en niet naar ons toe kwamen. Toch wisten Marte en ik niet zo goed wat we ermee moesten dus we dronken ons laatste biertje op (lees: gooide de inhoud over de balustrade) en bedachten een plannetje. Ondertussen had ik mijn moeder al op de hoogte gesteld van de hele gebeurtenis en die kwam met een plannetje.
Omdat wij lang in het hotel blijven mogen we gebruik maken van de staff ingang van de rooftopbar (lees: een sneaky opening achter een zeil met een sneaky trap die naar onze verdieping leidt). We stonden op en wezen naar een hoek waar de mannen ons niet zouden kunnen zien (en waar de staff ingang was) we pakten de dichte biertjes en liepen ‘dansend’ naar de hoek. Toen we uit het zicht waren renden we gauw achter het zeil door, het trappenhuis in! Gierend renden we onze keuken in om de biertjes koud in de koelkast te zetten en daarna stormde we gauw Marte’s kamer in en waren we veilig.

Dag 2:
We zijn vandaag zelf de boel wezen verkennen door naar Lake Victoria te lopen en daar te lunchen. Op aanraden van een andere Nederlandse die hier in het hotel zit zijn we bij ‘Delta’, een restaurant wat als platform in het water ligt gaan eten. We bestelden vis (want daar staat Kisumu bekend om), een grote vis voor ons 4e. We wilden daar graag rijst bij omdat we een beetje klaar zijn met patat, maar de man zei: eeeeehhh.. dat ligt eraan.. ik moet dat dan nog gaan kopen en koken.. dus ik weet niet hoe lang je de tijd hebt? Met een grote grijns op z’n gezicht. Dus dat deden we maar niet. De vis was erg lekker! (tot onze grote verbazing overigens..) Toen moesten Kirtine en ik naar het toilet.. we vroege aan een serveerster waar die was en ze zei dat ze ons zou brengen. We liepen het restaurant uit, de hoek om en terwijl we liepen zei ze ‘I don’t think you like the toilet’ dus ik zei: ‘Why not?’. Nou ik heb het geweten.. we werden naar een hutje van golfplaten geleid en we liepen er met z’n 2e heen. Toen we de deur open trokken kregen we ongeveer de schrik van ons leven.. een groot gat in de grond met pies en papier overal en het stonk nog erger dan vis. We zijn in een verdekte hoek gaan staan en hebben 5 min gewacht zodat het zou lijken of we naar het toilet geweest waren en liepen terug. Als de onschuld zelf zeiden we: ‘The toilet wasn’t that bad!’ en de serveerster liep lachend met ons terug.

Dag 3: De markt + het lokale zwembad
We hadden boodschappen nodig en we hadden gehoord dat het op de markt veel goedkoper is (omdat je kan onderhandelen) dan in de supermarkt, dus wij besloten naar de markt te gaan. We begonnen met 1 kg rijst, een vrouw vroeg om 140 shilling (ongeveer €1,40) en dat vonden we te duur en vroegen of ze het voor 100 deed, dat was voor haar te weinig dus dat deed ze niet en wij liepen weg. We gingen naar de buurvrouw, en ze zei dat ze ons een halve kilo voor 8 shilling gaf, dus wij dachten KASSA! En zeiden dat we wel een kilo wilden. Ineens moesten we 160 shilling afrekenen… bleek dat ze geen 8 maar 80 shilling gezegd hadden.. nou daar waren we mooi in gestonken… en hebben we nog meer dan de eerste keer afgerekend. Toen gingen we groenten halen bij een man, we haalden wat courgettes, paprika, worteltjes, aardappelen en komkommers. Dat was 200 shilling, we vroege aan hem ‘Is that the mizungu price?’ en hij begon heel hard te lachen. ‘Mizungu prices’ zijn prijzen voor de blanken, veel hoger dan de Afrikanse prijs. Hij zei dat hij niet aan mizungu prices deed.. maar we zeiden tegen hem: ‘Oke we rekenen nu af, maar volgende keer geen mizungu price!!’ en hij lachte weer.

Het was warm en we hoorden dat er een zwembad in de buurt was. We namen de tuctuc naar ‘MilliMani zwimmingpool’ vol goede moed zaten Marte, Vera en ik in de tuctuc fantaserend over hoe we zouden gaan zonnen en zwemmen. (Kirstine moest helaas thuis blijven omdat ze zich niet goed voelde) Toen we aankwamen in het zwembad keken we onze ogen uit…. We waren even vergeten hoe zwart de mensen zijn en hoe wit wij waren. We hebben zeker 45 min alleen maar mensen gekeken, wat geen straf was.. jeetje wat hebben die Kenianen een goed lichaam (zowel mannen als vrouwen) zulke billen zou ik ook wel willen hebben!!!!!
Uiteindelijk besluiten Marte en ik toch te gaan zwemmen (er was namelijk een trap vanuit de kleedkamer waardoor we gauw het zwembad in konden duiken en onze witte lichamen konden verbergen.. deels..). We zaten nog geen 5 min in het water en er kwamen 2 meisjes van 10 en 11 naar ons toe of we met hen wilde zwemmen en spelletjes wilde doen.. Daar ben je tenslotte toch leerkracht voor of niet?
Toen we met de kids aan het spelen waren merkte we dat er een negerin voor ons stond en als wij naar links of rechts gingen, zij dit ook deed. We zagen een andere vrouw op de kant staan met een telefoon met camera.. en stiekem foto’s maken. We probeerde ons uit de voeten te maken maar Marte werd in de houdgreep genomen ‘I WANNA TAKE A PICTURE WITH YOU!’ en werd meegesleurd. Hierdoor werd er een noodkreet ‘ELISE!!!! ALS IK GA MOET JIJ OOK!!’ door het zwembad geschreeuwd waardoor ik geen keus meer had.. nou hup op de foto met die vrouw, wat later het hele zwembad bleek te zijn met 4 fotografen (waaronder Vera).. Je voelt je bijna Lady GaGa, omdat ze op de foto willen met de rare mizungu’s (betekent blank in Swahili).
Later heeft Vera nog een telefoonnummer op haar arm gekregen van ene meneer ‘I’m the definition of fun’ en zijn we nog met een meisje op de foto geweest. ‘I want to take a picture with you!’ Marte: ‘Do you have a camera?’ meisje: ‘No…’ Wij alle drie: ‘Eeeeehh.. okay… we’ll just make a picture with our camera’. We namen de foto en het meisje was blij als een kind wat snoep gekregen had.

We hadden met de tuctuc driver afgesproken dat hij ons om 18.00 op zou komen halen, dit gebeurde helaas niet.. (afrikaanse tijden he…) Toen kwam de verwarring, Marte zei: ‘daar is onze tuctuc driver’ en hield een tuctuc aan, was hem niet! Toen Vera: ‘Nee dit is onze tuctuc driver!’ hield hem ook aan, was hem ook niet!! En als klap op de vuurpijl… Deed ik precies hetzelfde!! ‘Nee dat is hem!! Shit.. toch niet…’ en zo stonden we met 3 tuctuc drivers die verward waren door ‘t feit dat we ze allemaal aangehouden hadden maar ze eigenlijk allemaal niet nodig hadden. Aangezien onze afspraak niet door ging zijn we toch maar de eerste tuctuc driver ingestapt.

Dag 5:
Onze eerste dag op Jamilo School. Wat een pret was dat! Er was een leerkracht was ziek, dus Marte, Kirstine en ik hebben ons opgeworpen om de klas over te nemen. Marte en Kirstine zouden de ochtend doen en ik zou met 1 van de twee de middag doen. Dit bleek echter een grote vergissing te zijn! Het systeem is zo anders en we hadden natuurlijk niks voorbereidt… dus het was een bij elkaar geraapt zooitje. Maar ach, het idee was leuk!
Jamilo School is een mooie school opgezet door Marjolijn Dalm, haar ouders en Lillian en Gerald Omollo.
We kwamen aan en werden voorgesteld aan de leerkrachten en leerlingen. De leerkrachten zijn erg vriendelijk en vinden het leuk dat je er bent. De kinderen keken meer als ‘Oooh daar heb je weer van die rare mizungu’s!!’. Toen we op het grasveld stonden kwam er een klein mannetje naar me toe gelopen die zijn hand in de mijne legde en even voelde hoe dat nou was. Hij bleef met zijn vinger in zijn mond staan en vond het wel best zo bij de mizungu. Daarna zijn we gaan observeren in de klassen en speelden met de kinderen buiten. Ze gingen voelen aan je arm, wilden allemaal je hand vasthouden en knuffelen.. en het leukste spelletje is: ‘Pak de mizungu!’ Ik of Kirstine rende als een gek over het veld en dan kreeg je 4 klassen van ongeveer 20 leerlingen achter je aan! Ren je dan, over een grasveld met 80 kleine negerkindjes achter je aan die je allemaal willen neerhalen en aanraken en knuffelen en even je teen willen onderzoeken omdat je er zo raar uitziet. Zo van ‘Heb jij je te hard gewassen??’ of ‘Ben je in de bleek geweest?’
Onze eerste dag was heftig, maar wel erg leuk. Het is heel interessant om te zien wat er een groot verschil zit met de educatie van hier en thuis. De klassen die ze hier hebben zijn 3 kleuterklassen en 1 groep 3, maar in de kleuterklassen worden ze al soort van gedrild om te lezen en schrijven. Ze hebben geen methodes, gewoon helemaal geen boeken. Dus leren alles door de opdrachten die de leerkracht op het bord schrijft over te schrijven in hun schrift. Ze herhalen ook erg veel, dat zie je aan de werkjes die ze in hun schrift gemaakt hebben. We zaten op school van 08.30-16.45 en hebben de kinderen de hele dag vermaakt. School is klaar om 16.00, maar er zijn altijd ouders die te laat zijn. Toen wij door de tuctuc opgehaald werden waren er nog steeds kinderen die niet opgehaald waren.

Dag 6:
Onze tweede dag Jamilo. Nouja halve dag.. we zijn begonnen met een project wat heet ‘My book buddy’. Dit is een Nederlandse organisatie die scholen in Derde Wereld landen voorziet van boekenkasten met boeken. We moesten opzoek naar een timmerman (voor boekenkasten), een naaier (voor tasjes) en boeken. Lilian had geregeld dat er een timmerman naar Jamilo zou komen om het maken van de boekenkast en de materialen te bespreken. Toen hij met de uiteindelijke berekening kwam, bleek dit 2x zo duur te zijn als het budget wat we van ‘My book buddy’ gekregen hadden. We belden de tuctuc om naar een groothandel te gaan om te kijken of ze de spullen voor een goedkopere prijs zouden kunnen krijgen. Dit is voor een groot deel gelukt! Maar nog steeds zitten we boven het budget.. maar dit komt ook omdat de timmerman 10.000 shilling (€100) rekent om de kasten te maken. Vrijdag moeten we nog met hem om de tafel om uit te vogelen of we die prijs nog omlaag krijgen.
Nadat ik samen met Kirstine op de markt (naar onze groente man, waar we deze keer de African price kregen i.p.v. de mizungu price) en de supermarkt geweest was, kwam Lilian bij ons hotel aan met de naaier waar we een deal mee moesten sluiten. Gelukkig hebben we het maken van de tasjes wel binnen het budget kunnen doen en hebben we deze man beloofd dat als we het project voor de tweede keer gaan uitvoeren op een andere school, wij hem zouden bellen en daar was hij erg blij mee, want dan had hij nog meer werk! Dat is een ander doel van het project, mensen werk verschaffen.

En ook vandaag heb ik met mijn dierenliefde 2 katjes die bij ons op het dak wonen plakjes kipfilet gevoerd. Ik kon het niet over mijn hart verkrijgen om ze niks te geven. Ik heb Vera al over kunnen overhalen (was niet heel moeilijk) om ze af en toe ook wat te voeren hihi!

Dag 7: Scholen bezoeken
Vandaag zijn we naar scholen in de omgeving van de Jamilo school gaan kijken. De Nyamasaria primary school en de Wandiege primary school.
Toen we ’s ochtends als eerste bij de Nyamasaria school aankwamen, waren we verbaasd! De school was heel groot, grote lokalen, een voetbalveld, een basketbalveld, een gigantisch schoolplein met schooltuin en een gebouwtje waar vergaderd kon worden maar ook theater optredens.
Kinderen in Kenia zitten tot hun 16e op school, in Nyamasaria zag je dan ook een grote groep jongeren zitten.
Toen we de school aan het bekijken waren bedachten we dat we onze ‘youth group’ voor meisjes maar een moesten gaan beginnen. We vroegen aan de directie van Nyamasaria of we eventueel met leerlingen van hun school en andere scholen bij elkaar mochten komen op hun schoolplein. Dit was oké en ze vonden het een heel leuk idee, op naar de volgende school.

Na ons bezoek bij de Nyamasaria gingen we naar Windiege primary school, een stukje verder lopen dan de andere. Toen we daar aankwamen was het wel een beetje een zooitje, gebouwen nog net van een soort beton, maar was niet veel meer van over en het schoolplein 1 grote stofbende. We spraken met een leerkracht over de school en ze vertelde ons wat dingen. Daarna gingen we klassen bezoeken, we schrokken ons lam!! Kleuters in klassen van 50, 60 en zelfs 1 met 120 leerlingen in een zeer kleine ruimte! Ook in de hogere klassen zaten ze met grote getalen in de klas. Verschrikkelijk om te zien was ook dat kinderen geslagen werden. Bij de klas met 120 was er een kind die als ‘monitor’ functioneerde, hij moest de kinderen op hun plaats houden en ze een tik verkopen als het nodig was. Hoe leer je kinderen verkeerd gedrag aan…. Je weet ergens ook zelf wel dat je hier in Kenia niet kan dreigen met het bellen van ouders, want het boeit ze niet of ze hebben niet eens een telefoon en dat als je 100 kinderen in 1 lokaal in toom moet houden, slaan een optie is. Ik heb ook wel eens de gedachte gehad om een leerling die echt het bloed onder m’n nagels vandaan haalde te wurgen, maar dat doe je natuurlijk nooit, maar hier is dat heel normaal om iemand gewoon een flinke mep op z’n kop te geven als er iets gebeurd. Maar je voelt op zo’n moment dat als zoiets dan gebeurd dat je ene naar gevoel in je buik, benen, handen, hoofd en de rest van je lichaam krijgt.

Toen het later pauze was op de school kwamen alle kinderen naar buiten gestormd en werd er een soort cirkel van zeker 300 kinderen om ons heen gevormd. Ze wilden je allemaal aanraken en als je dan naar 1 kind je hand uitstak zaten er meteen 10 kinderen aan je arm die je half omver trokken. Om de rust rond ons bezoek in de klassen te bewaren liep er een oudere leerling over het schoolplein met een tak en gaf kinderen daar tikken mee, dat was heel erg naar. Maar het naarste vond ik de conciërge die met een rubberen zweep over het schoolplein liep en kinderen klappen verkocht. Ik werd er zo kwaad van toen ik dat zag!! Maar helaas doe je er weinig aan..
Het is zo heftig om dit dan in de realiteit zelf te zien. Ergens ben je er zelf wel een beetje op ingesteld dat je het gaat tegenkomen, maar het echt letterlijk onder je ogen zien gebeuren.. dat is toch echt wel heel raar en heel erg!

Morgen en overmorgen gaan we nog 3 scholen bezoeken om meisjes voor onze youth group te verzamelen. De scholen waar we vandaag geweest zijn, zijn de scholen die we willen proberen te laten samenwerken met de Jamilo school. Misschien dat Nyamasaria en Jamilo de Windiege kunnen overhalen om te stoppen met slaan. Maar in de eerste plaats willen we kijken of de scholen kennis, ervaring en materialen kunnen uitwisselen om de kwaliteit van educatie te verhogen.

Nou mijn verslag is echt heel heel heel erg lang geworden!! Maar ik hoop dat jullie het met plezier lezen!
Kusjes aan al mijn mizungu’s in Nederland!